Stroomdalflora, kinderen van de bergen
Carmen Molenaar heeft wilgentenen gevlochten. De vorm van het object is een echo van de levende rivier die niet alleen kronkelt, woelt, vertakt en stroomt maar ook zaden meevoert vanuit de bergen.
Carmen Molenaar (2001) bevraagt met haar werk de relatie met onze omgeving en hoe we samen kunnen leven met de natuur; met onze niet-menselijke buren. De kunstenaar is op zoek naar verborgen, verdwenen of vergeten verhalen van de natuur en verdiept zich in de ecologie en geologie van haar omgeving. Door middel van dit onderzoek hoopt de kunstenaar nieuwe manieren te vinden om ons te verbinden met het landschap om ons heen. Een goed voorbeeld hiervan zijn de verschillende instrumenten die ze maakte met klei uit verschillende rivieroevers. Niet alleen het materiaal, maar ook de vorm van de instrumenten heeft steeds een directe link met het landschap. Zo geeft ze het landschap een eigen, hoorbare stem.
Carmen zoomt in op de dynamiek van de natuur en biedt daarmee letterlijk een ander perspectief op grenzen zoals wij die als mens creëren. Ze zoomt op microniveau in op een plek die bij uitstek door mensenhanden gemaakt is en tegelijkertijd functioneert in een groot natuurlijk systeem dat al eeuwen bestaat.